Pedagog szkolny

Poradnik dla rodziców.

Seksting_oraz_cyberprzemoc.docx

Bezpieczenstwo__dzieci_i_mlodziezy_prezentacja_dla_rodzicow.pptx

dopalacze.pdf

ulotka_zadbaj_o_swoj_twlefon.pdf

apel_dziecka.pdf

Dlaczego nastolatki piją alkohol?

• Umiarkowane picie alkoholu jest atrakcyjne dla wielu dorosłych, ponieważ:
  • Ułatwia przeżywanie przyjemności;
  • Przynosi ulgę w przykrych momentach życia;
  • Ułatwia odpędzanie smutnych myśli;
  • Uprzyjemnia spotkania z innymi ludźmi;
  • Jest częścią celebrowania uroczystości i sukcesów.
• Nastolatki o tym wszystkim wiedzą i doznają pokusy skorzystania z tych atrakcji. Oprócz tego mają ważne dodatkowe powody skłaniające do picia.
• Nasze dorastające dzieci często sięgają po alkohol:
  • Aby czuć się dorosłym;
  • Aby dopasować się do otoczenia;
  • Aby czuć się dobrze i być na luzie;
  • Aby wyrazić swoją potrzebę buntu i chęć zmierzenia się z ryzykiem;
  • Ponieważ alkohol jest łatwo dostępny.
• Istnieją jednak bardzo ważne powody, by nastolatki alkoholu nie piły. Dzięki zrozumieniu przyczyn sięgania po alkohol przez nastolatki, rodzice mogą lepiej i skuteczniej pomagać swoim dzieciom w tym, żeby nie piły.

Jak wspierać abstynencję dziecka?

Nie częstuj swego dziecka alkoholem i nie pozwól, by robili to inni członkowie rodziny lub znajomi. Wprawdzie wiele nastolatków już pije alkohol i część z Państwa się na to godzi, bo czuje się wobec tego faktu bezsilna, albo to lekceważy, to trzeba jednak powiedzieć dziecku jasno i zdecydowanie, że z piciem alkoholu ma poczekać do pełnoletności. Trzeba powiedzieć jeszcze wyraźniej, że bardzo wielu dorosłych ludzi (w Polsce jest, co piąta dorosła osoba), na propozycje wypicia alkoholu odpowiada "dziękuję, nie piję". Abstynencja z wyboru jest dla milionów ludzi atrakcyjnym i wartościowym stylem życia.

 

 

Praktyczne wskazówki dla rodziców:

• Ustal z dzieckiem jasne zasady dotyczące alkoholu: Nie zgadzam się, żebyś pił/a. Nie pij nawet piwa. Powiedz dziecku, ze zakaz ten wynika z miłości i troski o Jego dobro;
• Wytłumacz dziecku, jakie jest ryzyko związane z piciem alkoholu. Nawet niewielkie ilości alkoholu mogą być dla Ciebie szkodliwe, ponieważ się jeszcze rozwijasz. Twój organizm i psychika jeszcze nie są ukształtowane. Picie może uszkodzić coś delikatnego cennego w twoim życiu;
• Porozmawiaj z dzieckiem o tym, jak ma sobie radzić z presją rówieśników namawiających do picia alkoholu, podsuń mu kilka pomysłów na skuteczne odmawianie: Zależy mi na Waszym towarzystwie chcę się bawić, ale nie muszę i nie chcę podkręcać się alkoholem. Postanowiłem, ze nie będę pił, i chcę być wierny sobie;
• Bądź dobrym przykładem. Nie nadużywaj alkoholu w obecności dziecka i nie pokazuj mu, że zabawa musi być związana z piciem alkoholu;
• Nie wahaj się powiedzieć opiekunowi dziecka i rodzicom jego kolegów, z którymi spędza wolny czas, że nie życzysz sobie, żeby Twoje dziecko piło. Uczyń ich sojusznikami w tej sprawie. Masz prawo decydować o bezpieczeństwie swego dziecka.

Sygnały ostrzegawcze, że moje dziecko pije

Wprawdzie niektóre z opisanych poniżej objawów mogą być naturalne dla normalnego procesu dojrzewania, należy jednak zwrócić uwagę na dziecko, gdy kilka tych zjawisk występuje jednocześnie

• wyraźny spadek zainteresowania zajęciami, które poprzednio były dla dziecka atrakcyjne;
• zwiększenie poziomu frustracji, stresu i rozdrażnienia;
• problemy w szkole z nauką i zachowaniem;
• izolowanie się od kontaktów rodzinnych i skrywanie szczegółów dotyczących życia poza domem;
• częste zmiany nastroju;
• zmiany zwyczajów związanych z jedzeniem i zasypianiem;
• zapach alkoholu;
• zaniedbywanie wyglądu i stroju;
• zwiększenie potrzeb finansowych i ukrywanie sposobu wydatkowania "kieszonkowego". Znikanie drobnych sum pieniędzy w domu lub nieoddawanie reszty z zakupów zlecanych przez rodziców;
• nawiązywanie podejrzanych znajomości;
• reagowanie rozdrażnieniem na próby uzyskania przez rodziców informacji o tych kontaktach.

Tego typu sygnały ostrzegawcze mogą wskazywać nie tylko na picie alkoholu, ale także na zażywanie narkotyków!!!!!!!!

Tekst przedstawia w skrócie broszurkę pt." Nasze dzieci i alkohol" Poradnik dla rodziców. Wydany przez Państwową Agencję Rozwiązywania Problemów alkoholowych.

 

Według autora książki na temat wychowania nastolatków, Michaela Riery, do 11 roku życia dzieci zwykle mówią rodzicom wszystko. Mama i tata są dla nich najważniejszymi powiernikami. Z wiekiem to się zmienia - mówi Riera. Nastolatki zwierzają się przede wszystkim przyjaciołom, czasem nauczycielom lub psychologom. Rodzice są na ostatnim miejscu. A przecież to ojciec i matka mają większe szanse, by im pomóc. To właśnie nastolatki, które opowiadają rodzicom o swoich codziennych sprawach, rzadziej miewają kłopoty z nauką i są bardziej odporne na pokusy eksperymentowania z narkotykami i alkoholem. Jednak coraz więcej rodziców ma kłopoty w nawiązywaniu kontaktu ze swoimi nastoletnimi dziećmi. Oto siedem sposobów, aby zburzyć ścianę milczenia:

1. Atmosfera słuchania
Przeciętny nastolatek nie ma zwyczaju zasiadać do poważnej rozmowy z rodzicami. Dlatego trzeba stworzyć w domu taką atmosferę, żeby rozmowa była czymś najbardziej naturalnym. Nigdy nie wolno mówić dziecku, które chce pogadać: "Daj mi spokój, nie widzisz, że czytam gazetę". Rodzice powinni być zawsze gotowi wysłuchać dzieci. Nawet jeśli córka opowiada nam o błahej sprzeczce między jej jakimiś szkolnymi koleżankami, a my oglądamy ukochany serial w telewizji, nie złośćmy się. Albo przerwijmy opowieść mówiąc:"To ciekawe co mówisz, ale pozwól, że wysłucham tego po filmie" i potem sami powróćmy do tematu, albo odwróćmy głowę od telewizora i wysłuchajmy opowieści. Nawet małe dziecko musi mieć poczucie, że to co mówi jest uważnie słuchane. Dzięki temu nastolatek, mając coś naprawdę ważnego do powiedzenia, nie będzie czuł, że robi coś nadzwyczajnego, zwracając się z tym do rodziców. Najłatwiej to osiągnąć, poświęcając starszym dzieciom możliwie dużo czasu. Ważną a często niedocenianą okazją do wspólnego spędzania czasu jest posiłek. Według Instytutu Rodziny i Pracy, co piąty nastolatek rzadko lub nigdy nie jada z rodzicami. Dzieci czują się szanowane już przez sam fakt, że rodziców interesuje, co mają do powiedzenia przy stole.

 

2. Sztuka konwersacji równoległej
Najbardziej udane rozmowy z nastolatkami prowadzi się "równolegle" jak nazywa to Ronn Taffel, nowojorski psychoterapeuta i autor książki Rodzicielstwo z sercem. Chodzi o dialog, kiedy robimy coś wspólnie i zajęci tym wymieniamy uwagi mimochodem, nie patrząc sobie bez przerwy w oczy. Taka sytuacja, nie przypominająca w niczym bezpośredniej konfrontacji, jest niekrępująca zarówno dla rodziców jak i dzieci.

 

3. Rady, a nie rządy
W swojej książce Michael Riera powiada: "Dobre rady rodziców, nawet te najlepsze, budzą w nastolatkach sprzeciw. Młodzi ludzie nie znoszą, żeby nimi rządzić, chcą się wspólnie zastanawiać, znaleĄć w rodzicach cierpliwego słuchacza i sprzymierzeńca." Przede wszystkim nie należy wyrywać się z gotowymi receptami, kiedy wiemy, że nasz nastolatek popełnił błąd. Młodzi ludzie nie chcą słuchać biadania, jak to fatalnie narozrabiali, więc teraz mają zrobić to a to i kropka. Trzeba im raczej pomóc przemyśleć całą sytuację. Często zadziwi nas, do jakich wniosków potrafią dojść samodzielnie.

 

4. Wspólny front
Prawdopodobnie każde dziecko próbowało kiedyś używać oklepanego sposobu na załatwienie spraw po swojej myśli: "Ale tata powiedział, że mogę iść!" Nastolatki częściej próbują tej sztuczki, jeśli widzą, że rodzice się sprzeczają o różne rzeczy. Zasada jest prosta nie wolno kłócić się przy dzieciach. Oczywiście to łatwiej powiedzieć niż zrobić, czasami dzieci usłyszą kłótnię. Jeśli do tego dojdzie, należy zakończyć nieporozumienie przy dzieciach. Pokaże im się wówczas, że kryzys zażegnany i że znów rodzice są po jednej stronie barykady.

5. Margines prywatności
Nastolatkom potrzebne jest poczucie, że ich rodzice nie mają pełnej władzy nad ich życiem. Specjalne znaczenie ma własny pokój, lub choćby wydzielony tylko do ich dyspozycji kącik, do którego starsi zaglądają tylko na specjalne zaproszenie. Potrzeba prywatności nastolatków sprawia też, że odsuwaj się od rodziców emocjonalnie i fizycznie, unikają rodzicielskich czułości, odmawiają wspólnych wyjść. Jest to zwykły objaw dojrzewania. Jednak nawet, jeśli dzieci się odsuwają od nich, to wcale nie chcą, żeby oni też się od nich odsunęli.

 

 

7. Dobre i to
Jeśli Wasz nastolatek niewiele Wam mówi, co jest normalne w tym wieku, to powinniście docenić chwile, kiedy się do Was zwraca w jakiejkolwiek sprawie. Nawet drobnej, błahej, dla nas absurdalnej lub nudnej.

Specjaliści są zgodni, że wychowywanie nastolatków to sztuka wymagająca elastyczności ze strony rodziców. Jej podstawą jest zawsze szczerość. Nastolatki potrzebują przede wszystkim przewodnika: dojrzałej, mądrej osoby, do której mogą się zwrócić, kiedy czują się zagubione. Umiejętność spełniania tej roli może być dla rodziców źródłem nowej satysfakcji. Obserwowanie nastolatków, które przebijają się przez te trudne lata, uczą się, kim są i jak mają rozwiązywać swoje problemy - to jeden z najwspanialszych i najważniejszych etapów rodzicielstwa.

DRODZY RODZICE

Naszym wspólnym zadaniem jest wychowanie młodego pokolenia. Musi to być  praca szkoły i Wasza, gdyż Wy każdego dnia obserwujecie swoje dzieci i znacie je najlepiej, możecie i powinniście z nimi rozmawiać, a także czuwać nad nimi szczególnie w dobie zagrożenia narkomanią. Każdy nawet drobny niepokojący sygnał powinien być skonsultowany ze szkołą, najlepiej z wychowawcą lub pedagogiem szkolnym, aby można było uzgodnić, poznać czy ustalić przyczyny zmian w zachowaniu dziecka. Tylko szczera rozmowa i wzajemne zaufanie rodziców i nauczycieli pomoże w profilaktyce uzależnień na terenie szkoły i domu rodzinnego. 

Dlaczego dzieci biorą narkotyki?

Niestety jak dotąd nie udało się znaleźć jednej, konkretnej przyczyny. Są jednak takie, które pojawiają się częściej niż inne. Oto one:

• Odrzucenie dzieci
• Brak akceptacji otoczenia
• Okres dojrzewania
• Przeciążenie nauką
• Ciekawość
• Niedostateczna wiedza o skutkach zażywania narkotyków

Sygnały ostrzegawcze czyli jak poznać, że dziecko bierze narkotyki

Każdy nastolatek próbuje ukryć przed dorosłymi, że bierze narkotyki. Jednak nawet u tych, którzy zachowują dużą ostrożność, można zaobserwować pewne oznaki ich zażywania. Dziecko zmienia się i to powinno nas zastanowić. Bywa, że dziecko, które się nie uczyło, było zamknięte w sobie, nagle zaczyna dużo mówić, energicznie się porusza, staje się odważne, czasem agresywne.

W innej sytuacji np. dobry poprzednio uczeń zaczyna opuszczać lekcje, chodzi na wagary, traci zainteresowanie szkołą.

• Im wcześniej zauważysz zagrożenie i zaczniesz działać, tym skuteczniejsza będzie Twoja pomoc.
• Im mniej przykrych konsekwencji doświadcza nastolatek w związku z braniem, tym trudniej będzie go przekonać, że powinien przestać.
• Każdy sygnał jaki dostrzeżesz, może być wierzchołkiem „góry lodowej” – tylko specjalista jest w stanie postawić trafną diagnozę skali problemu i doradzić jak interweniować.
• Różne niepokojące zachowania często nie mają związku z używaniem środków odurzających. Mogą być następstwem kłopotów szkolnych, rodzinnych, zranionych uczuć, niepowodzeń miłosnych, nadwrażliwości emocjonalnej i innych, a żadnego z nich nie można bagatelizować.
• Jeżeli rodzina, nauczyciele i przynajmniej część uczniów bardzo zdecydowanie powie NIE, szansa na uzależnienie zmniejsza się, a szansa na wyleczenie wzrasta.
• Zarówno RODZIC I NAUCZYCIEL może dać dziecku co najważniejsze i najbardziej potrzebne: WIARĘ W SIEBIE, WE WŁASNE MOŻLIWOŚCI, a słowo MOŻESZ może zdziałać cuda.

Sygnały mogące świadczyć, że dziecko może mieć kontakt ze środowiskiem narkotycznym

• Zmiany w zachowaniu:
  • nagłe zmiany nastroju (duża aktywność, zmęczenie), izolowanie i zamykanie się w sobie;
  • nagła zmiana grona dotychczasowych przyjaciół na innych zwłaszcza starszych od siebie;
  • spadek zainteresowania szkołą, sportem i ulubionymi zajęciami;
  • izolowanie się od innych domowników, spędzanie większości czasu samotnie w swoim pokoju;
  • kłamstwa i wykręty, wynoszenie z domu wartościowych przedmiotów, podkradanie pieniędzy;
  • niewytłumaczalne spóźnienia, tzw. ciche powroty do domu lub też przebywanie nocne poza domem bez uprzedzenia;
  • tajemnicze, krótkie rozmowy telefoniczne;
  • używanie tajemniczych określeń podczas rozmów.
• Zmiany w wyglądzie zewnętrznym:
  • nowy styl ubierania się
  • spadek ciężaru ciała, częste przeziębienia, przewlekły katar, krwawienie z nosa, bóle różnych części ciała, zaburzenia pamięci oraz toku myślenia
  • przekrwione oczy, zwężone lub rozszerzone źrenice
  • bełkotliwa, niewyraźna mowa
  • słodkawa woń oddechu, włosów, ubrania, zapach alkoholu, nikotyny, chemikaliów
  • brak zainteresowania swoim wyglądem i nieprzestrzeganie zasad higieny
• Narkotyki lub przybory do ich używania:
  • Fifki, fajki, bibułki papierowe
  • Małe foliowe torebki z proszkiem, tabletkami, kryształkami lub suszem
  • Kawałki opalonej folii aluminiowej
  • Białe lub kolorowe pastylki z wytłoczonymi wzorami
  • Leki bez recept
  • Tuby, słoiki, foliowe torby z klejem
  • Igły, strzykawki

NALEŻY SIĘ ZASTANOWIĆ, W JAKI SPOSÓB TY JAKO RODZIC, NAUCZYCIEL CZY OPIEKUN MOŻESZ ZARADZIC ABY POMÓC DZIECKU W WYDOSTANIU SIĘ Z MATNI.

Co zrobić, gdy dziecko ma już za sobą pierwszy kontakt z narkotykami?

Nie możesz wtedy:

• Wpadać w panikę i przeprowadzać zasadniczych rozmów z dzieckiem kiedy jest ono pod wpływem środka odurzającego
• Udawać, ze to nieprawda, nie wierzyć w przedstawione fakty, bezgranicznie ufać dziecku
• Usprawiedliwiać dziecka, szukać winy w sobie lub np. w złym towarzystwie
• Wierzyć zapewnieniom dziecka, że ma kontrolę nad narkotykami i że samo sobie poradzi z tym problemem
• Nadmiernie ochraniać dziecka przed konsekwencjami używania narkotyków, np. pisać usprawiedliwień nieobecności w szkole spowodowanych złym samopoczuciem po zażyciu środków odurzających, spłacać długów dziecka
• Poddawać się!

Musisz koniecznie:

• Wysłuchać dziecko i spokojnie z nim porozmawiać
• Zastanowić się, dlaczego dziecko sięga po narkotyki; czy powody nie są związane z sytuacją w waszej rodzinie – jeśli tak, pomyśl, co można zmienić
• Działać! – nie liczyć na to, że problem sam się rozwiąże; szukać pomocy specjalistów
• Wspólnie ze specjalistą i dzieckiem ustalić reguły postępowania i konsekwentnie ich przestrzegać
• Stosować zasadę „ograniczonego zaufania” – starać się zawsze wiedzieć, gdzie jest i co robi Twoje dziecko.